ผมไม่อยากบอกเลยว่านี่คือความจริงที่มันเป็นมาช้านานมากแล้ว ยังกะวงจรอุบาต ในระบบการศึกษาไทย ที่มันแก้ไม่ได้ซักที วันนี้ผมขอเป็นตัวแทนนักเขียนโปรแกรม เปิดโปงเรื่องนี้ให้ฟัง ซึ่งแทบไม่มีใครเลยกล้าบอก กล้ามาพูด ว่ามันเป็นแบบนี้
จากไอ้รูปที่เห็นนะครับ
เริ่มแรกเลยขออธิบายซ้ายไปขวา ด้านบนก่อนเลย อะ เริ่มเรื่องก็คือ
1. ลูกค้าอยากจะได้โปรแกรมอะไรซักอย่าง ก็เลยอธิบายให้กับ Project Leader ฟัง (ชิงช้าสามที่นั่ง)
2. อีตา Project Leader ดันไปเข้าใจว่าลูกค้าอยากได้อย่างงี้ (แกว่งไม่ได้ ทำได้แค่นั่งพิงต้นไม้)
3. อีตา System Analyst ฟังจาก Project Leader มาดันดีไซน์ออกมาเป็นแบบนี้ (แก้ปัญหาชิงช้าแกว่งไม่ได้ ด้วยการดัดแปลงแบบขอไปที)
4. ไอ้โปรแกรมเมอร์ดันเขียนชุ่ยๆออกมาเป็นแบบนี้ (แล้วตูจะแกว่งยังไงฟระ)
5. อีตา Business Consult ก็ดันโม้กะลูกค้าซะเต็มที่เลย ว่าโปรแกรมที่ท่านสั่ง มันจะทำได้ขนาดนี้ครับท่าน (ล่อเก้าอี้โซฟาพระราชทานกันเลย)
6. และนี่คือร่างเอกสารของโปรแกรมที่ทำมา (โล่งโจ้ง เพราะไม่มีใครอ่าน และไม่มีใครทำห่าไรเลย)
7. แต่จริงๆไอ้ที่ติดตั้งไป มันทำได้แค่นี้เอง (เหลือเชือกแค่เส้นเดียวเนี่ยนะ)
8. แต่ลูกค้าโดนคิดตังค์ไปขนาดนี้ (สั่งชิงช้า โดนคิดเงินเท่าสร้างสวนสนุก)
9. แถม Support ยังเหลือแค่นี้ (มีแต่ตอ)
10. ซึ่งจริงๆแล้ว ลูกค้าต้องการแค่เท่านี้เอง (ฮ่าๆๆๆๆๆๆ)
ฝากไปถึงทีมนักพัฒนาโปรแกรมทุกท่านนะครับ ว่า แทนที่จะยัดความอลังการ แต่เพิ่มความเข้าใจต่อความต้องการที่แท้จริงของลูกค้าท่านจะดีกว่านะครับ ผมไม่อยากเห็นใครเสียเงินสร้างสวนสนุกกันบ่อยๆครับ อิอิ
จะเทพแค่ไหนก็ไร้ความหมาย หากสิ่งที่สร้างไป เขาไม่ได้ต้องการ